Real life is overrated!!!

Φράση που ακούγεται από πολλά στόματα, χρόνια τώρα. Ο εθισμός που τα ηλεκτρονικά παιχνίδια προκαλούν στους φαν είναι ιδιαιτέρως βλαβερός, και τα αποτελέσματα του γίνονται εμφανή σε πολλές πτυχές της καθημερινότητας των χρηστών.

Το ταξίδι το δικό μου ξεκίνησε πολύ νωρίς με το γνωστό στους περισσότερους, που ασχολούνται με ηλεκτρονικά παιχνίδια, ''Lineage''. Ο χαρακτήρας βρισκόταν μπροστά σου υποταγμένος στις βουλές ενός μικρού παιδιού. Έτοιμος πάντοτε για μάχες, για εξερεύνηση αχανών περιοχών που έκρυβαν περιπέτειες με τέρατα, orc ,elves καθώς και μέλη πολλών ακόμη φανταστικών φυλών. Σύντομα, όμως το παραπάνω παιχνίδι έπαψε να με γεμίζει λόγω της απλότητας και της επανάληψης κινήσεων που καταντούσαν ανιαρές.

Το δισδιάστατο περιβάλλον του ''maple story'' ήρθε να δώσει τη λύση. Πλέον από τα internet καφέ μεταφερόμαστε στο πιο αναπαυτικό σαλόνι του σπιτιού μας παρέα με τους internetικούς μας φίλους και τον ήρωα που πλάι του σπαταλάτε χρόνος. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να κάνουμε μια διευκρίνηση. Αναφερόμενοι στη λέξη χρόνος δεν μιλάμε για μερικά λεπτά αλλά για ολόκληρα απογεύματα που ενίοτε ακόμη και οι πρωινές ηλιαχτίδες να μας έβρισκαν πίσω από μια οθόνη. Η αγορά αντικειμένων και το πέρασμα των level του χαρακτήρα ήταν καθημερινή ανάγκη μιας και όντας εθισμένοι ακόμη και εκτός σπιτιού και αν βρισκόμασταν ο νους ταξίδευε ως τον 2D σύντροφο μας, και οι συζητήσεις μας περιορίζονταν γύρω από αυτόν.

Ήρθε, όμως, το πλήρωμα του χρόνου και ξεφύγαμε από το διαδικτυακό κελί που απαιτούσε ώρες ενασχόλησης και ο λόγος δεν ήταν άλλος πέρα από το διάβασμα, που απαιτούσε να χρησιμοποιούνται εποικοδομητικά ο χαμένος χρόνος. Το πρόγραμμα, λοιπόν, δεν σήκωνε internetικές συνόδους κορυφής με την παρέα και τα avatars μας. Ο καιρός πέρασε. Η τρίτη λυκείου ήρθε και έφυγε και τότε στο γλυκό καλοκαίρι που ακολούθησε ο πυρετός των video games ξαναχτύπησε για να βασανίσει την εθισμένη μας ψυχή λίγο παραπάνω.

Δηλώνω από αυτό, λοιπόν, το βήμα φανατικός οπαδός των video games και ειδικότερα όσον απαιτούν τη χρήση ίντερνετ. Πιο συγκεκριμένα το γνωστό στους κόλπους των gamers ''League of Legends'' με έκανε να θυμηθώ εποχές σχολείου που σπαταλούσαμε ατελείωτες ώρες μπροστά στις οθόνες. Και γιατί άραγε προσφέρει κάτι τέτοιο την ευχαρίστηση που μας προσφέρει; Άγνωστο οφείλω να πω! Όμως, καταπληκτικό το γεγονός πως όλες οι ηλικίες ανοίγουν ένα παράθυρο και σπαταλούν χρόνο για να κερδίσουν μια μάχη μεταξύ φανταστικών χαρακτήρων. Ο κάθε χαρακτήρας ξεχωριστός για τον χρήστη του. Λυπάσαι όταν πεθαίνει και χαίρεσαι με τις νίκες του.

Παρά το γεγονός πως θα πω το εξής ''Ξυπνήστε ο ζωντανός κόσμος αξίζει και όχι ο ιντερνετικός'' νομίζω πως κάπου εδώ πρέπει να τελειώσει αυτό το άρθρο μιας και με περιμένουν στην ουρά για να μπούμε σε game. Real life is overrated. Long live the internet gaming!