Το τρέιλερ πολλά υποσχόμενο όμως δεν περίμενα να με αγγίξει σε τέτοιο βαθμό η ταινία παρά το γεγονός πως όταν οι ταινίες έχουν ως κεντρικούς τους χαρακτήρες ζώα συγκινούμαι, όσο να ναι, ευκολότερα. Ξεκινώντας παρατηρούμε πως από ένα σύνολο τυχαίων γεγονότων ο HACHI ,που είναι ένα κουταβάκι ράτσας AKITA, καταλήγει στα χέρια του Richard Gere. Ιδιαίτερα φιλόζωος στην ταινία αποφασίζει ,αφού κάμψει τα εμπόδια που του θέτει η γυναίκα του για την παραμονή του συμπαθούς τετράποδου στο σπίτι, να το κρατήσει.
Απ' εκείνο το σημείο βλέπουμε το δέσιμο του Hachi με τον Parker Wilson (Richard Gere). Πιο συγκεκριμένα το σκυλί ακολουθεί το αφεντικό του ως το σιδηροδρομικό σταθμό απ' όπου παίρνει το τρένο για τη δουλειά του καθημερινά. Έπειτα επιστρέφει στο σπίτι ώσπου να ακούσει τον ήχο του απογευματινού τρένου με το οποίο επιστρέφει ο Wilson. Μόλις ακούσει το σφύριγμα του τρένου ο Hachi πηγαίνει για να συναντήσει το αφεντικό του στο σταθμό.
Όμως, ο καιρός περνάει και η ατυχία πλήττει την ιδιαίτερη σχέση που έχουν δημιουργήσει σκυλί και άνθρωπος με τη μορφή καρδιακής προσβολής. O Hachi εκείνη τη μέρα θέλησε να προειδοποιήσει το αφεντικό του να μην πάει στη δουλειά και να μείνει μαζί του. Δεν άκουσε την έκκληση του Hachi o Wilson και πήγε στη δουλειά. Εκεί έπαθε ,όπως προείπαμε, καρδιακή προσβολή επομένως το απογευματινό τρένο δεν έφερε κανέναν και ο Hachi μάταια περίμενε στο ίδιο σημείο.
Και περίμενε..περίμενε..για 9 ολόκληρα χρόνια ο Hachi κάθε απόγευμα κοιτούσε τις πόρτες στο σιδηροδρομικό σταθμό μην τυχόν και απογοητεύσει το αγαπημένο του αφεντικό, το οποίο δεν έμελλε να έρθει. Γέρος ,πλέον, ο Hachi ξάπλωσε στο ίδιο πεζούλι πάνω στο οποίο περίμενε το αφεντικό του όλα αυτά τα χρόνια και ξάφνου παραδόθηκε στα χέρια του δημιουργού του. Στο σημείο αυτό ο σκηνοθέτης τονίζοντας την αγάπη του σκυλιού προς το αφεντικό του δείχνει πως οι πόρτες ανοίγουν και πως ο Hachi πέφτει στην αγκαλιά του Wilson για ακόμη μια στερνή φορά...
Τα δάκρυα κυλούσαν καθώς παρατηρούσα κάτι γνώριμο σε μένα. Την αγάπη που δίχως να ζητούν προσφέρουν τα ζωάκια τόσο στους ιδιοκτήτες τους όσο και σε τυχαίους αγνώστους. Αυτό το δέσιμο που ήταν τόσο έντονο για το σκυλί ώστε να περιμένει τον Wilson κάθε μέρα να επιστρέψει από τη δουλειά. Όσοι απ' εμάς έχουμε ζωάκια και ειδικά μιλώντας για τα σκυλιά αντιλαμβανόμαστε πόσο έντονο είναι το παραπάνω συναίσθημα. Λες και τα μάτια τους διαβάζουν τα συναισθήματα μας με έναν ασύλληπτο τρόπο που ούτε οι άνθρωποι μπορούν. Έρχεται η σκηνή στο μυαλό μου που παιδί ακόμη σκυμμένος στο μπαλκόνι του σπιτιού μου γιατί ανακατευόμουν βλέπω τη Λίζα (R.I.P το πρώτο μου σκυλί που μεγαλώσαμε σχεδόν μαζί) να έρχεται να με κοιτάζει και να βάζει τη μουσούδα της στο μάγουλο μου. Γιατρειά από τις λίγες είναι η αγάπη που προσφέρει ένα σκυλί στον ιδιοκτήτη του σε όλες τις στιγμές.
Ξέφυγα όμως και δεν κάνει. Συστήνω ανεπιφύλακτα την ταινία σε όσους δεν την έχουν δει καθώς και σε αυτούς που την είδαν μιας και είναι υπέροχη!
Καλή διασκέδαση και μην ξεχάσετε τα χαρτομάντηλα ακόμη και εσείς τα σκληρά καρύδια εκεί έξω που υποκρίνεστε...Ναι ακόμη και εσείς θα συγκινηθείτε!Καλή προβολή!
Απ' εκείνο το σημείο βλέπουμε το δέσιμο του Hachi με τον Parker Wilson (Richard Gere). Πιο συγκεκριμένα το σκυλί ακολουθεί το αφεντικό του ως το σιδηροδρομικό σταθμό απ' όπου παίρνει το τρένο για τη δουλειά του καθημερινά. Έπειτα επιστρέφει στο σπίτι ώσπου να ακούσει τον ήχο του απογευματινού τρένου με το οποίο επιστρέφει ο Wilson. Μόλις ακούσει το σφύριγμα του τρένου ο Hachi πηγαίνει για να συναντήσει το αφεντικό του στο σταθμό.
Όμως, ο καιρός περνάει και η ατυχία πλήττει την ιδιαίτερη σχέση που έχουν δημιουργήσει σκυλί και άνθρωπος με τη μορφή καρδιακής προσβολής. O Hachi εκείνη τη μέρα θέλησε να προειδοποιήσει το αφεντικό του να μην πάει στη δουλειά και να μείνει μαζί του. Δεν άκουσε την έκκληση του Hachi o Wilson και πήγε στη δουλειά. Εκεί έπαθε ,όπως προείπαμε, καρδιακή προσβολή επομένως το απογευματινό τρένο δεν έφερε κανέναν και ο Hachi μάταια περίμενε στο ίδιο σημείο.
Και περίμενε..περίμενε..για 9 ολόκληρα χρόνια ο Hachi κάθε απόγευμα κοιτούσε τις πόρτες στο σιδηροδρομικό σταθμό μην τυχόν και απογοητεύσει το αγαπημένο του αφεντικό, το οποίο δεν έμελλε να έρθει. Γέρος ,πλέον, ο Hachi ξάπλωσε στο ίδιο πεζούλι πάνω στο οποίο περίμενε το αφεντικό του όλα αυτά τα χρόνια και ξάφνου παραδόθηκε στα χέρια του δημιουργού του. Στο σημείο αυτό ο σκηνοθέτης τονίζοντας την αγάπη του σκυλιού προς το αφεντικό του δείχνει πως οι πόρτες ανοίγουν και πως ο Hachi πέφτει στην αγκαλιά του Wilson για ακόμη μια στερνή φορά...
Τα δάκρυα κυλούσαν καθώς παρατηρούσα κάτι γνώριμο σε μένα. Την αγάπη που δίχως να ζητούν προσφέρουν τα ζωάκια τόσο στους ιδιοκτήτες τους όσο και σε τυχαίους αγνώστους. Αυτό το δέσιμο που ήταν τόσο έντονο για το σκυλί ώστε να περιμένει τον Wilson κάθε μέρα να επιστρέψει από τη δουλειά. Όσοι απ' εμάς έχουμε ζωάκια και ειδικά μιλώντας για τα σκυλιά αντιλαμβανόμαστε πόσο έντονο είναι το παραπάνω συναίσθημα. Λες και τα μάτια τους διαβάζουν τα συναισθήματα μας με έναν ασύλληπτο τρόπο που ούτε οι άνθρωποι μπορούν. Έρχεται η σκηνή στο μυαλό μου που παιδί ακόμη σκυμμένος στο μπαλκόνι του σπιτιού μου γιατί ανακατευόμουν βλέπω τη Λίζα (R.I.P το πρώτο μου σκυλί που μεγαλώσαμε σχεδόν μαζί) να έρχεται να με κοιτάζει και να βάζει τη μουσούδα της στο μάγουλο μου. Γιατρειά από τις λίγες είναι η αγάπη που προσφέρει ένα σκυλί στον ιδιοκτήτη του σε όλες τις στιγμές.
Ξέφυγα όμως και δεν κάνει. Συστήνω ανεπιφύλακτα την ταινία σε όσους δεν την έχουν δει καθώς και σε αυτούς που την είδαν μιας και είναι υπέροχη!
Καλή διασκέδαση και μην ξεχάσετε τα χαρτομάντηλα ακόμη και εσείς τα σκληρά καρύδια εκεί έξω που υποκρίνεστε...Ναι ακόμη και εσείς θα συγκινηθείτε!Καλή προβολή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου