Το μνημονικό!

Στα χέρια όλων μας έχει πέσει ένα πλήθος βιβλίων. Είμαι της άποψης πως τα βιβλία όσο κακογραμμένα και αν είναι, έχουν να σου προσφέρουν έστω κάτι πολύ μικρό. Μάρτυρας αυτή της θεωρίας μου έγινα πριν μερικές εβδομάδες. Στα χέρια μου έπεσε ένα βιβλίο με τίτλο ''Το κρυφτό''. Μάταια έψαχνα κάτι που να με συναρπάσει η κάτι το αξιόλογο τόσο στον τρόπο γραφής, όσο στην πλοκή. Και εκεί φτάνοντας στον επίλογο του βιβλίου, όντας απογοητευμένος, διαβάζω το εξής: ''Πάντα μας λείπουν εκείνοι που αγαπάμε, έτσι δεν είναι; Νομίζω ότι έτσι πρέπει. Ζωντανοί ή νεκροί, ευτυχισμένοι ή ταλαιπωρημένοι. Νομίζω ότι είναι ανθρώπινο καθήκον. Κάτι που σβήνει μόνο όταν σβήσουμε κι εμείς. Και μερικές φορές, αν είμαστε πολύ τυχεροί ζει λίγο ακόμα, ανάμεσα στις γραμμές, στις σελίδες ενός μικρού βιβλίου.''
Στο σημείο εκείνο πάγωσα. Το διάβασα ξανά και συγκινήθηκα. Όλο το φρικτό ,από άποψη σεναρίου, βιβλίο ήταν μια προσπάθεια του συγγραφέα να μείνει η ανάμνηση μιας σημαντικής γνωριμίας που άλλαξε το είναι του αναλλοίωτη, σε μια λογοτεχνική όμως διάσταση! Κοιτώντας γύρω μου πρόσεξα μικρά ή και μεγάλα αντικείμενα που μου θυμίζουν άτομα και γεγονότα. Από μια κάρτα ως ένα πίνακα. Τα αγαπημένα μας άτομα που δεν μπορούμε να αγγίξουμε ανα πάσα στιγμή τα νιώθουμε και έχουμε ανάγκη να τα νιώσουμε πλάι μας έστω μέσω άψυχων αντικειμένων. Τα μικροπράγματα μας δίνουν ώθηση όταν περνάμε δύσκολες περιόδους ή όταν απλά θέλουμε να αισθανθούμε την παρουσία ενός ατόμου με το οποίο η επικοινωνία είτε δεν είναι εφικτή είτε έχει κοπεί καιρό τώρα...  Οι γονείς κοιτάζουν φωτογραφίες των παιδιών τους που είναι μακριά. Τα ζευγάρια ψαχουλεύουν τα δώρα που αποκόμισαν μέσα στον έρωτα τους από το σύντροφο τους. Και γενικότερα οι άνθρωποι κρατούν αντικείμενα στα δάχτυλα τους αναπολώντας γνωριμίες που ήλθαν και απήλθαν.
Γνωστό σε όλους μας πως το να συνάψεις μια σχέση είναι εύκολο..Εξαιρετικά εύκολο και αυτός είναι ο λόγος που πλήθος σχέσεων πάνε στον κάλαθο των αχρήστων σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά τη δημιουργία τους. Οφείλουμε να παλεύουμε και να ρισκάρουμε για πράγματα που ίσως αξίζουν... Οφείλουμε να κυνηγάμε τα όνειρα μας.. Οφείλουμε να κρατάμε επαφές με τα άτομα που αγαπάμε.. Χρέος μας είναι να κρατάμε στη ζωή μας τα άτομα στα οποία γνωρίζουμε πως μπορούμε να προσφέρουμε συναισθήματα έντονα και όμορφες στιγμές.. Οφείλουμε , τέλος, να κρατάμε ζωντανή τη μνήμη των αγαπημένων μας.. Ας προσπαθήσουμε να δίνουμε...δίχως να περιμένουμε αντάλλαγμα δίχως να ζητάμε τη στοργή μα αν γεννηθήκαμε για να πληγώνουμε τους αγαπημένους μας ανθρώπους και να πληγωνόμαστε απ' αυτούς στο τέλος θα λάβουμε αυτό που μας αξίζει γιατί δεν πρέπει ΠΟΤΕ να χάσουμε την πίστη μας στους ανθρώπους..