Σκόρπιες σκέψεις για το χωρισμό..

Γεννήθηκα στην Κρήτη.. Ιδανικός τόπος για καλοκαιρινές διακοπές για πολύ κόσμο.. Μέσα στους λάτρεις της πατρίδας μου είναι και δύο αδέρφια της μητέρας μου.. Ανυπομονούσα, λοιπόν, κάθε καλοκαίρι -σαν παιδί και εγώ- για τον ερχομό τους. Κρατάω πολύ όμορφες αναμνήσεις με τους συγκεκριμένους συγγενείς στο βάθος του μυαλού μου. Το αγκάθι κάθε φορά ερχόταν αργότερα.. Περίπου στις δύο εβδομάδες μετά την παραλαβή τους από το αεροδρόμιο. Οι συγγενείς που έλειπαν από την Ελλάδα μετά από τις διακοπές τους έπρεπε να επιστρέψουν στις δουλειές τους και την καθημερινότητα τους που περίμενε. Οι τελευταίες, λοιπόν, αγκαλιές και τα φιλιά ήταν μια δύσκολη στιγμή για όλους. Τα μες στη θλίψη βλέμματα βέβαια αποτελούσαν ένα απερίγραπτο θέαμα, όμως αναγκαίο μιας και κάθε κατεργάρης έπρεπε να επιστρέψει στον πάγκο του..
Ο χαμός κάποιου αγαπημένου προσώπου πληγώνει βαθιά και αφήνει σημάδια.. Ο σπαραγμός που αντικρίζεις γύρω σου. Η θλίψη που γίνεται απτό στοιχείο πλάι στα άτομα που πενθούν και τα βλέμματα που κοιτούν επίμονα το κενό, μένουν χαραγμένες στη μνήμη ενός παιδιού. Η αγάπη προς εκείνο το άτομο που γέμιζε την καθημερινότητα επί σειρά ετών δεν χάνεται ποτέ. Δεν σβήνει.. Μένει γλυκιά η ανάμνηση που ο θάνατος θέλησε να αμαυρώσει..
Ο θάνατος ενός κατοικίδιου ζώου.. Του προσφέρεις σπίτι, φαγητό, χάδια και εκείνο με τη σειρά του βάζει τα δυνατά του ώστε να σου προσφέρει ότι περισσότερο μπορεί με κάθε κύτταρο του σώματος του να αναδύεται η μυρωδιά της ευγνωμοσύνης. Δεν είναι περίεργο; Υπάρχουν περιπτώσεις που τα κατοικίδια αποτελούν μοναδική συντροφιά σε πολλούς ανθρώπους στον κόσμο μας μιας και η κοινωνία για χ-ψ λόγους τους έχει απομονώσει. Και ναι δυο ματάκια σε περιμένουν να επιστρέψεις και κάθονται πλάι σου να ακούσουν τα βάσανα σου ανά πάσα στιγμή..Δύσκολος ο αποχωρισμός..Πολύ δύσκολος.
Η αγάπη προς ένα τόπο έρχεται τελευταία.. Είμαι της άποψης πως αγαπάμε ένα τόπο λόγω των αναμνήσεων που σαν ταμπέλα κρέμονται δίπλα στο όνομα του καθώς και λόγω των ατόμων που συνδέονται με τον τόπο αυτό.. Όπως είπα και στην αρχή γεννήθηκα στην Κρήτη..Υπεραγαπώ τον τόπο μου, όμως Is a house really your home when your loved ones are gone που λέει και το τραγούδι και απαντάω κατηγορηματικότατα όχι.. Μου αρέσει που είμαι Ηρακλειώτης και πιο πολύ που λέγομαι Κρητικός αλλά ανυπομονώ περίπου ανά τρεις μήνες που κατεβαίνω στον τόπο μου να δω τους δικούς μου ανθρώπους και όχι τόσο τις πέτρες και τα καταστήματα.. Από τα τελευταία έχουμε και στη Θεσσαλονίκη.. Όταν έρχεται, όμως, η ώρα του αποχωρισμού παρατηρείται το εξής παράλογο.. Χαίρεσαι που θα συναντήσεις άτομα,σκυλιά,γατιά και καταστάσεις που σου λείπουν και παράλληλα λυπάσαι που αφήνεις πίσω γνώριμα προσωπάκια και καταστάσεις( τα γατιά και τα σκυλιά να μην ξεχάσω). Χαίρεσαι και λυπάσαι ταυτόχρονα.. Life is fight and struggle and life is all about the good the bad and the ugly όπως χαρακτηριστικά είπε ο συμπαθής μαυρούκος σήμερα στην παραλία..
Θα μου λείψουν αλλά θα ξαναδώ τα γνώριμα προσωπάκια που μου γεμίζουν το 24ωρο εδώ και τα οποία έχω κουράσει λέγοντας τους πόσο πολύ θέλω να πάω στην πατρίδα μου. Μου λείπουν οι συγγενείς μου που λείπουν στο εξωτερικό μιας και εκεί είναι καλύτερα για εκείνους και τέλους μου λείπουν δύο μορφές που επηρέασαν την προσωπικότητα μου αλλά είναι πάρα πολύ μακριά και εύχομαι όπως εύχονται και εκείνοι να αργήσω να τους συναντήσω αλλά τους χαιρετώ.. Να είσαι καλά παππού εκεί που είσαι και να μου φροντίζεις τη Λιζού μου, ναί;;
Όπως είπε και ο Jack Ketchum ''κάτι σβήνει μόνο όταν σβήνουμε εμείς. Και μερικές φορές, αν είμαστε πολύ τυχεροί ζει λίγο ακόμα, ανάμεσα στις γραμμές, στις σελίδες ενός μικρού βιβλίου.''